ขนาดเล็กซึ่งเป็นการแสดงด้นสดที่ประณีต ตีกรอบวัตถุภายในพื้นที่ของภาพอย่างรวดเร็วในลักษณะที่จะขยายสิ่งที่เป็นทั้งภาพกวี ลึกซึ้ง และอาจไม่สงบ และบ่อยครั้งก็เต็มไปด้วยความหลงใหลและความรัก โรเบิร์ต แฟรงก์สอนเราว่กล้องที่ติดอยู่กับความคิดเชิงวิพากษ์ที่กระตือรือร้นและมีส่วนร่วม สามารถเปิดเผยโลกให้เราเห็นในรูปแบบที่ทำให้เราทุกคนตื่นตัวมากขึ้น เขามีหัวใจที่ยิ่งใหญ่และดวงตาที่สดใสSarah
Greenoughภัณฑารักษ์อาวุโสและหัวหน้าภาควิชาภาพถ่าย
หอศิลป์แห่งชาติ วอชิงตัน ดี.ซีเมื่อฉันพบเขาครั้งแรกในปี 1990 ฉันจำความรู้สึกที่ได้พบกับร็อกสตาร์ได้อย่างชัดเจน—คนที่มีอิทธิพลต่อชีวิตของฉันจนถึงจุดนั้น พิพิธภัณฑ์เพิ่งตัดสินใจเมื่อต้นปีว่าจะเริ่มสะสมภาพถ่ายอย่างเป็นทางการ และฉันได้พบกับ Robert ไม่กี่เดือนหลังจากนั้น เมื่อเขากำลังมองหาสถาบันที่จะเก็บรักษาผลงานของเขาและเป็นที่เก็บผลงาน จากการสนทนาของเรา เขาได้เลือกหอศิลป์แห่งชาติ
ให้เป็นที่เก็บคอลเล็กชันจดหมายเหตุขนาดใหญ่
ซึ่งรวมถึงฟิล์มเนกาทีฟ กระดาษติดต่อ และงานพิมพ์สำหรับชาวอเมริกันรวมถึงคอลเล็กชันภาพพิมพ์วินเทจสำหรับนิทรรศการจำนวนมากที่สร้างจากช่วงปีแรกๆ ของเขาในปี ค.ศ. สวิตเซอร์แลนด์ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1980 และต้นทศวรรษที่ 1990 และภาพถ่ายจำนวนมากที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวมันเป็นมิตรภาพที่ยาวนานมาก—แน่นอนว่าเป็นหนึ่งในมิตรภาพที่สำคัญที่สุดที่ฉันเคยมีในชีวิต มันน่ากลัวมากที่
จะเจอใครสักคน [แบบนั้น] แต่ฉันพบว่าเขาเป็นคนที่อบอุ่น
และใจดีอย่างไม่น่าเชื่อเสมอ เขามีชื่อเสียงว่าเป็นคนสันโดษ และแน่นอนว่าเขาเป็น โรเบิร์ตเกลียดการสวมเสื้อคลุมแห่งชื่อเสียง เขามักจะผลักดัน มุ่งมั่น และพยายามสร้างงานศิลปะที่จะเป็นความจริงมากขึ้น ดังที่เขาพูด ดังนั้นเขาจึงต่อต้านการดูหมิ่นใดๆ เขาเป็นศิลปินแนวบีทมาก—เป็นคนที่ต่อต้านข้อจำกัดทั้งหมดของสังคมมีบางอย่างเกี่ยวกับเขาที่เป็นชาวสวิสมากและมีระเบียบมาก เขาอาศัยอยู่ในโลกที่
โกลาหลโดยสิ้นเชิงใบนี้ แต่เมื่อคุณขุดลึกลงไปใต้พื้น
ผิวของมัน มีความรู้สึกของการจัดระเบียบ สิ่งนี้ชัดเจนเมื่อเขาเริ่มส่งเอกสารติดต่อและแบบพิมพ์ให้กับชาวอเมริกัน หลายตัวมาถึงโค้งงอ แต่เมื่อเราเริ่มแผ่มันออก พวกมันทั้งหมดจะถูกระบุหมายเลข และตัวเลขเหล่านั้นตรงกับตัวเลขบนแผ่นลบ ซึ่งตรงกับตัวเลขบนแถบบนแผ่นฟิล์ม สิ่งที่ดูเหมือนกล่องและกล่องแห่งความโกลาหลได้รับการพิสูจน์แล้วว่ามีเหตุผลที่สมเหตุสมผลชาวอเมริกันถูกประณามโดยนัก
วิจารณ์ [เมื่อเปิดตัวครั้งแรกในรูปแบบโฟโต้บุ๊กในปี 1958]
และกล่าวกันว่าทำขึ้นโดยคนป่วยที่โศกเศร้า เกือบจะในทันทีที่ศิลปินและคนอื่น ๆ เข้าใจในสิ่งที่มันเป็น ชาวอเมริกันเป็นหนึ่งในสิ่งที่ทำให้ฉันรู้ว่าการถ่ายภาพมีอิทธิพลอย่างลึกซึ้งต่อชีวิตของเราอย่างไร เขาเปลี่ยนแนวทางการถ่ายภาพในศตวรรษที่ 20 และนั่นไม่ใช่เรื่องเกินจริงศิลปินเอ็ด รุสชาฉันเห็นThe Americansในปี 1959 มันเหมือนกับการเปิดหนังสือที่เจือด้วยไดนาไมต์ ไม่เคยมีใครบอกเล่าเรื่องราว
